Een bezinnigstekstje;


Ik sta aan de kust. 
Ik zie een schip met volle zeilen
dat uitvaart naar de blauwe oceaan.
Ze is schitterend en vol kracht, 
en ik sla haar gade totdat ze uiteindelijk
niet meer is dan een wit wolkje,
daar waar de zee en de lucht samenkomen
en in elkaar overgaan.
Dan zegt iemand naast me:
“Kijk ! Ze is weg!”
Ze is niet meer te zien.
Haar mast, romp en rondhout
zijn nog net zo groot
als toen ze bij mij wegging
en ze is nog net zo goed in staat
haar levende lading
naar haar haven van bestemming te varen.
Haar kleiner geworden formaat zit in mezelf, niet in haar.
En precies hetzelfde moment
waarop iemand naast me zei:
“Kijk! Ze is weg !”
zijn er aan de andere kant ogen die haar zien komen,
en andere stemmen die de blijde roep overnemen:
“Daar komen ze aan!”
En dat is sterven.
(Wayne Dyer)