4de grote chemo


Woensdagochtend is het dan zo ver, de 4de zware chemo. Ik heb er niet echt veel zin in, en zeker nu niet, nu ik zo draaierig ben.
Ik ga 's morgens nog even douchen en moet me haasten om op bed te gaan liggen omdat ik bijna flauw val van de duizeligheid.
Met pak en zak vertrokken en na de bloedafname valt het verdict dat ik bloedarmoede heb, en op mijn vraag of de duizeligheid daar van komt, word volmondig jaaa geantwoord. Dus dat mysterie is ook weeral opgelost. Ze gaan me na de chemo een zakje bloed geven en morgen nog eentje.
Vermits er weer geen éénpersoonskamer vrij is lig ik op een tweepersoonskamer, maar het mevrouwtje waar ik naast lig is er vriendelijk. Ze krijgt na een uurtje te horen dat ze naar huis mag.
Voor de rest van de dag en nacht lig ik alleen, dus ik kom goed aan mijn rust.
Kort na de middag start de chemo en na een 2.5 uur zit alles erin. Na de chemo wordt er voor de 2de keer bloed getrokken voor een extra controle voor het donorbloed.
Ik kan een tijdje rustig slapen en krijg ook nog bezoek van Patricia en de psycholoog. Karin heeft ook nog even getelefoneerd, dus de namiddag is goed en snel voorbij gegaan.
Na het avondeten kwam het eerste zakje bloed dat er 2 uur over doet om in je lichaam te lopen. Regelmatig een controle van hartslag, bloeddruk en temperatuur, maar alles is in orde gebleven.
Na het bloed krijg ik nog een soort astronautendrankje, iets met veel mineralen, vitamienen enz.. in, omdat ik te weinig eet en al te veel ben afgevallen. Niet dat het kwaad kan dat ik zoveel gewicht verlies, maar het is niet op de juiste manier natuurlijk en het gaat te snel.
Het drankje was "vies", en ik heb het niet helemaal leeggedronken.
Ik heb nog even op de laptop gezeten en ben toen gaan slapen.

tot morgen voor het vervolg van vandaag!

Kris xxx
love you all!!!

De resultaten!


Een dagje later dan gepland, maar gisterenavond was ik te moe om nog te schrijven.
Maandagavond toen ik in bed lag, heb ik een kleine paniekaanval gekregen.Het piekeren en slecht slapen doen er natuurlijk geen goed aan. En dan begin je natuurlijk te denken aan "dood" gaan. Normaal gezien kan ik het dan redelijk goed relativeren, maar nu geraakte ik er niet uit. Je denkt dan aan de kinderen die je moet achterlaten en je taak als mama die echt nog niet klaar is.
Al een geluk dat ik zo een goed ventje heb en in zijn troostende armen ben ik terug wat tot rust gekomen.
Ik had ook schrik voor de resultaten van de scan, en vooral dat, als het resultaat slecht zou zijn, ik geen behandeling meer zou krijgen.
Uiteindelijk ben ik dan toch in slaap gesukkeld en 's morgens had ik er toch terug wat meer moed in.
Tegen 12.00 uur heeft mijn schoonzusje An me naar de oncoloog gebracht en nam ik zenuwachtig plaats in de wachtzaal. Ik was hypernerveus toen ik eindelijk bij de dokter mocht komen, maar hij stelde me direct gerust dat de scan erg goed was. Ik kan niet beschrijven hoeveel gewicht er van mijn schouders viel.
Mijn bloed was goed en de tumormarker was gedaald van 270 naar 75. Ik ben nog niet aan de magische grens van 35, maar hier ben ik al heel erg tevreden mee.
Sommige tumoren op de lever waren duidelijk kleiner geworden, maar weggaan zullen ze niet doen, daar moet ik me geen illusie over maken. Zolang ik ze kan bestrijden, zal ik het niet laten, dan kennen ze me nog niet!
Het ziek zijn en de ziekenhuisopnamens zijn het dan toch waard geweest. Ik had het vele erger gevonden dat na al die miserie er geen resultaat had geweest, nu weet ik tenminste waarvoor ik het gedaan heb.
Erg tevreden ben ik naar huis gebracht door Patricia, en ben ik als een blok in slaap gevallen in de zetel.
Iedereen die thuis kwam kreeg onmiddellijk het, voor mij, goede nieuws te horen en de sfeer was positief.
's Avonds een klein beetje gegeten en tegen 20.30 uur nog even naar Vanessa.
De catechese begint zondag en we hebben nog even besproken wat we gingen doen.
Terug thuis nog snel mijn valiesje gepakt voor de opname morgen voor de 4de grote chemo en dan in bed gekropen. Nog even liggen woelen, maar vele minder dan de dagen ervoor, en rustig in slaap gevallen.

Dikke kus en misschien tot later!
Kris xxxx

Love you all!!!

Kakdag vandaag!


Pffff, weeral een zo goed als slapeloze nacht. Ik begin het echt beu te worden en het begint stilletjesaan op mijn gemoed te werken. Ondanks alles loopt de wekker toch om 6.30 uur af. Lloïc en Tanguy eruit gezwiert en dan terug in bed gekropen. Marc doet het ontbijt en brooddozen met hen, zodat ik nog even kan blijven liggen. Ik heb het nodig want ik ben geradbraakt. Ben uiteindelijk dan toch terug in slaap gesukkelt en heb tot 9.45 uur geslapen, maar op deze manier is het niet leuk meer.
Opgestaan met wat hoofdpijn, keelpijn en veel nies in de neus. Dus de verkoudheid waar Lloïc vorige week mee thuis gekomen is doet de ronde en ik stond natuurlijk op de 1ste plaats in de rij.
De duizeligheid was ook weer van de partij, dus veel doen zat er niet in.
Tegen 12.00 uur naar het ziekenhuis gereden voor de scan. Ze hebben maar 2 keer moeten prikken voor het infuus met de contrastvloeistof, dus dat viel ook weer mee. Niet dat ik veel gemerkt heb, want ik ben een beetje murw door slaaptekort, duizeligheid , verkoudheid enz...
Terug thuis tegen 12.45 uur en een beschuit gegeten. In de zetel gaan liggen en wat geslapen.
Nog een telefoontje gekregen van Patricia en de namiddag passeerde op een rustige manier. Als ik lig is de duizeligheid verdwenen, dus hangen we veel in de zetel.
's avonds toch een beetje kunnen eten, en voor de rest een rustige avond nu.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik eens goed kan slapen, maar ik zal het morgen zeker bespreken met de oncoloog. Desnoods moet hij maar een licht slaappilletje voorschrijven, want ik heb mijn nachtrust echt wel nodig. Maar ja die malende moter van piekeren zet je zo maar niet af.

Tot de volgende
Kris xxx
Love you all!!!

St. Ceciliafeest.


Gisterenavond was het St. Ceciliafeest in het zangkoor. St Cecilia is de patroonheilige van de muziek, de instrumentenmakers en zangers. In november wordt ze herdacht en dan is het in vele koren een feestje, zo ook bij ons koor.
Elk jaar is het een andere thema-avond, en vermits we aan het werken zijn aan Il festino, was het dit kaar Italiaanse avond.
Het was een erg gezellige avond. Ondanks dat ik erg moe was en me niet ze erg schitterend voelde, heb ik er toch van genoten.
Bij het binnenkomen kregen we een lekker aperitiefje. Vermits ik bijna geen alcohol drink, is het voor mij een schweppes agrum geworden. Er stonden ook lekkere grissini's met ham en dat smaakte me al.
Enkele mensen van het koor hadden saus gemaakt en die werd ondertussen opgewarmd en de pasta al gekookt.
Voor we gingen eten was er een ludiek optreden van enkele koorleden en een korte toespraak van onze voorzitter.
Ik heb twee borden pasta gegeten, eerst met scampi diablo en daarna een bord met een lekkere vissaus.
Na de afruim en voor het dessert hebben de sopranen ook nog een kleine act gedaan.
De koffie was ondertussen gezet en het dessert stond klaar. Er was tiramisu, maar ik had geen trek meer en ben er niet zo een fan van, dus ik heb het bij een tas thee gelaten.
Er werd nog gezellig nagepraat en na de laatste opruim/afwas was het 12.30 en dus voor mij de hoogste tijd om naar huis te gaan.
Ik was erg moe en hoopte dus om vlug in slaap te vallen, maar het was weer hetzelfde liedje, draaien, woelen, en vooral piekeren. Ik heb het nog 2.30 weten worden, maar ik ben dan toch uiteindelijk in slaap gevallen. Ik hoop dat dit niet blijft duren, want ik begin stilletjesaan een wrak te worden. Ik zou graag een goede nachtrust hebben. Ik weet als ik dat aan de oncoloog zeg dat die me wel iets zal voorschrijven, maar ik wil voorlopig geen extra medicatie nemen. Ik krijg al genoeg rommel in mijn lijf.
Morgen moet ik onder de scanner en dinsdag weet ik het resultaat. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat er geen tumoren zijn bijgekomen in de lever, want anders weet ik het niet meer zo goed. Ik klamp me voorlopig vast aan het feit dat de tumormarker gedaald is.
Woensdag is het dan wer opname in het ziekenhuis voor de 4de grote chemo. Nu ik hem vorige ker zo goed doorstaan heb, heb ik er al wat meer moed voor, maar prettig is het toch niet. Al goed dat de verpleging erg tof en grappig is, zodat er op tijd en stond toch gelachen kan worden.

Tot de volgende allemaal!


xxx Kris
Love you all!!!!

Het begint te beteren.

We zitten halverwege de chemo en er komt eindelijk wat verbetering. Het is zwaar geweest. Op 20 september heb ik de eerste chemo gekregen, die viel goed mee tot 's nachts. Hoge koorts gekregen en uiteindelijk toen vrijdagmiddag mijn temperatuur 40.5° was, begon ik toch wat ongerust te worden en heb ik naar de onco afdeling gebeld. Ik moest onmiddellijk via spoed binnenkomen. Uiteindelijk heb ik een dikke week in het ziekenhuis gelegen. Toen ik naar huis ging was ik nog niet helemaal beter, maar ik wilde echt niet meer blijven. 

Normaal gezien moest ik die week dan ook de volgende chemo krijgen, maar die hebben ze toen een weekje uitgesteld. De week erachter kreeg ik hem nog niet omdat de witte bloedcellen te laag stonden.

Heel die tijd heb ik me miserabel gevoeld, ik nam precies niet deel aan het leven. Ik vond het een beangstigend gevoel en vooral geen prettig gevoel.

Voor ik goed en wel gerecupereerd was, kwam de volgende grote chemo er weer aan.

Mijn schema bestaat namelijk uit: de 1ste week grote chemo (carboplatina en navelbine), de 2de week de kleine chemo (alleen de navelbine) en de derde week rust. En dan beginnen we weer vanvoor af aan.

Dus de tweede grote chemo gehad. De carboplatina was al gezakt van 900 ml naar 600 ml. Het ging weer goed tot 's avonds. Ik ben toen beginnen overgeven (donderdagavond) en uiteindelijk heb ik maandag totaal uitgeput naar de afdeling gebeld. Terug via spoed opgenomen en weer een week in het ziekenhuis. Opnieuw helemaal verzwakt, maar ook 12 kilo lichter (mag toch iets positiefs aan vast hangen he).

De kleine chemo was weer geen probleem, maar ik had al wel schrik gekregen voor de volgende grote chemo.

Toen heb ik voorgesteld om met de volgende grote chemo, me ineens op te nemen in het ziekenhuis, zodat ik via de baxters ineens de juiste medicatie kreeg.De oncoloog vond het een goed voorstel en de derde chemo heb ik dus zo gekregen. De carboplatina was weer verlaagd, nu naar 450. Ik ben op vrijdag opgenomen en ik mocht zondag al weer naar huis. Ik heb er bijna geen last van gehad, alleen het misselijk gevoel. Maar tegen woensdag was ik terug beter. Dus uiteindelijk was dit een goede oplossing.

Afgelopen woensdag heb ik de kleine chemo gekregen (schema is was veranderd ondertussen) en volgende woensdag moet ik terug binnen voor de 4de grote. Langst de ene kant kijk ik er naar uit, want dan ben ik voorbij de helft, maar ik zie er ook verschrikkelijk tegen op. Ik ben het ziek zijn beu en wil eens even maet rust gelaten worden en geen dokters meer izn. Maar ik vermoed dat dat een utopie zal zijn.

Prettig weekend en tot schrijfs

love you all!!! xxxx

Kris

Weer door de rollercoaster!

Ik weet het, er is lang niets meer geschreven, maar als alles ok gaat, dan verwaarloos ik het een beetje.

Ondanks dat er toch veel gebeurt is, is het er niet echt van gekomen om wat neer te schrijven.

Vermits de situatie sinds vorige week drastisch is veranderd, beginnen we er maar terug aan.

In juni na de onderzoekn, was het resultaat nog erg ok. Tumormarkerwaarde was erg goed, bloed was goed en de scan was ook ok.

Maar half juli begon ik wat pijn te krijgen in mijn zijde, en direct gingen er wel alarmbelltjes af, maar ik probeerde ze te negeren, met uitvluchten, spier verrokken, in de koude gelegen, enz...

Uiteindelijk ben ik dan in september terug onder de scanner gegaan en vorige week dan naar de oncoloog voor de resultaten. Die waren dus niet goed. HOi, hoi, hoi!

Er is een groter meta bijgekomen in de lever, de tumormarker was gestegen, en er is een vermoeden van uitzaaiingen in de botten. 

Ik begin donderdag dus terug met chemo via baxter en na 3 sessies gaan ze een scan en botscan nemen om te zien of er wat vorderingen in zitten, dus keep your fingers crossed.

We spreken elkaar later wel!

xxx love you all !!!! Kris

Luierdagje.


Nu ik de titel lees, denk ik bij mezelf, precies of ze zit in de luiers, maar nee, nee, ik heb vandaag een rustig-aan-dagje gehad.
Er stond niets speciaals op de planning, dus vanmorgen, toen iedereen naar school, hoge school, unief od stage was heb ik 2 afleveringen van Dexter gezien. Daarna op mijn gemakje naar de winkel, brood gaan halen en in de ms mode een jeansrok en een vestje gekocht. In de winkel gingen ze ook van leverancier veranderen van de juweeltjes, dus de oude stonden aan 95 cent!!!!!! Normaal gezien koop ik niet echt van die dingen, maar dit kon ik toch niet laten schieten, hoe zou je zelf zijn!
Tegen 14.00 uur kwam Ariane langst met de "finca", de schattigste boxer van de wereld, en zijn we een wandelingeske gaan doen. Daarna nog een muntthee gaan drinken en tegen dat ik thuis was, druppelde iedereen zo stilletjesaan binnen.
Na het avondeten een afleveringeske van de voice gezien. Ik zie dat altijd wat later als ik tijd heb, daarmee dat ik wat achter sta, want ik heb niet veel tijd!!!!!!!
En nu sebiet ga ik nog een aflevering van komen eten zien, iets dat ik normaal niet opneem, maar deze week was het met een zekere Anouchka, en dat mens denkt dat ze het warm water heeft uitgevonden. Gewoon giere!
Hopelijk lig ik vandaag wat op tijd in mijn bed, want ik wil nog wat lezen. Stephen King ligt te wachten. In ben aan boek 7 (de laatste) van de de donkere toeren saga bezig en het is spannend.

Misschien tot morgen!
Toedeloe!!! Kris

Love you all!! xxx