St. Ceciliafeest.


Gisterenavond was het St. Ceciliafeest in het zangkoor. St Cecilia is de patroonheilige van de muziek, de instrumentenmakers en zangers. In november wordt ze herdacht en dan is het in vele koren een feestje, zo ook bij ons koor.
Elk jaar is het een andere thema-avond, en vermits we aan het werken zijn aan Il festino, was het dit kaar Italiaanse avond.
Het was een erg gezellige avond. Ondanks dat ik erg moe was en me niet ze erg schitterend voelde, heb ik er toch van genoten.
Bij het binnenkomen kregen we een lekker aperitiefje. Vermits ik bijna geen alcohol drink, is het voor mij een schweppes agrum geworden. Er stonden ook lekkere grissini's met ham en dat smaakte me al.
Enkele mensen van het koor hadden saus gemaakt en die werd ondertussen opgewarmd en de pasta al gekookt.
Voor we gingen eten was er een ludiek optreden van enkele koorleden en een korte toespraak van onze voorzitter.
Ik heb twee borden pasta gegeten, eerst met scampi diablo en daarna een bord met een lekkere vissaus.
Na de afruim en voor het dessert hebben de sopranen ook nog een kleine act gedaan.
De koffie was ondertussen gezet en het dessert stond klaar. Er was tiramisu, maar ik had geen trek meer en ben er niet zo een fan van, dus ik heb het bij een tas thee gelaten.
Er werd nog gezellig nagepraat en na de laatste opruim/afwas was het 12.30 en dus voor mij de hoogste tijd om naar huis te gaan.
Ik was erg moe en hoopte dus om vlug in slaap te vallen, maar het was weer hetzelfde liedje, draaien, woelen, en vooral piekeren. Ik heb het nog 2.30 weten worden, maar ik ben dan toch uiteindelijk in slaap gevallen. Ik hoop dat dit niet blijft duren, want ik begin stilletjesaan een wrak te worden. Ik zou graag een goede nachtrust hebben. Ik weet als ik dat aan de oncoloog zeg dat die me wel iets zal voorschrijven, maar ik wil voorlopig geen extra medicatie nemen. Ik krijg al genoeg rommel in mijn lijf.
Morgen moet ik onder de scanner en dinsdag weet ik het resultaat. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat er geen tumoren zijn bijgekomen in de lever, want anders weet ik het niet meer zo goed. Ik klamp me voorlopig vast aan het feit dat de tumormarker gedaald is.
Woensdag is het dan wer opname in het ziekenhuis voor de 4de grote chemo. Nu ik hem vorige ker zo goed doorstaan heb, heb ik er al wat meer moed voor, maar prettig is het toch niet. Al goed dat de verpleging erg tof en grappig is, zodat er op tijd en stond toch gelachen kan worden.

Tot de volgende allemaal!


xxx Kris
Love you all!!!!